باز هم در دل غمگین خود،رد پای درد را احساس می کنم و قدمهایی که

 طنین موهوم انگیز جدایی را درسرم می پروراند.می ترسم،آری می ترسم

 که غریبه ای در شبی تاریک و مهتابی او را از صندوقچه ی قلبم بدزدد،

می ترسم که آن شاهزاده ی غمگین قصه ی من با تند بادی ازکنارم برود.

به یاد دارم روزی را که شاهزاده ای سوار بر اسب سپید آرزوها از

 جاده ی تنهایی من عبور کرد و من از آن روز به دنبال او ،رهسپار جاده ی

تنهاییم .و من سرد و بی روح ،در گوشه ای پنهان در عزلت وتنهایی ،

شعر عشق را که او با دستانش به من هدیه داد،می نوازم و قصه ی

 تنهایی دخترکی را که تمام شب بوها می شناسندش، می خوانم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: